Het zit erop, helaas maar waar.. 

Onwijs zwaar weekend op de Nürburgring.

Verslag door Heidi :

Eindelijk, het seizoen begint weer. Maar tegelijkertijd dacht ik aan vorig jaar en ik voelde de spanning al opborrelen. Dat waren mijn allereerste kwalificaties ooit, op een onbekend circuit, op een onbekende motor. Ik heb me toen niet kunnen kwalificeren en baalde enorm, schaamde me zelfs een beetje. Dit circuit gaf me dus een beetje de kriebels en nu mocht ik er weer starten, met weer een andere motor.. Maar, de training afgelopen dinsdag 4 april op Assen gaf me veel vertrouwen, de Suzuki ligt mij erg goed. Dus, we gaan het gewoon zien, knallen, genieten! Q1Er zat dit keer ruim een uur tijd tussen mijn kwalificaties en die van René, dus we konden elkaar ook eindelijk eens echt zien rijden. Dat gaf wel rust, maar voordat ik het wist stond ik te ijsberen in de caravan. Ik was ontzettend gespannen. Jas uit en even rustig zitten, jas weer aan en toch naar buiten gaan de kou in, nee toch maar niet.. Oké, omkleden dan maar. Loop ik met mijn pet in m'n handen, denkend wat ik daar nou weer mee wilde. Ohnee ik zocht mijn borstprotector, en waar zijn mijn oordopjes. Vreselijk irritant vond ik mezelf. En dan komt dat moment dat je motor gestart wordt en je wegrijdt naar de paddock. Weg zenuwen, de baan op en gaan. Rustig het eerste rondje verkennen, steeds iets harder. En harder. Ooh wat is dit toch mooi, wat stuurt die SV nu goed! Frank had nog snel veel werk verricht aan de motor onlangs, nadat we merkten bij de trainingsdag dat de motor aan de achterkant wat omhoog moest. De kuip kwam nu niet meer aan de grond en ik kwam de bochten beter door. Het ging echt fantastisch naar mijn gevoel, mijn tijden waren goed. Ik haalde wat mensen in. Maar ik merkte ook langzaam weer hoe intensief dit baantje eigenlijk is. Ik voelde me moe worden en twijfelde nog een moment om te stoppen. Ach, waarom ook, nog een paar rondjes. En toen gebeurde het. Het rechte stuk aanremmend richting bocht 1 ging het mis. Ik remde te hard en te lang door waardoor het voorwiel weggleed. Shit, dacht ik, stomme fout. Ik kwam met een aardige smak op het asfalt en kwam aan het rollen. Mijn eerste reactie op het moment van stilstand was, rennen! Maken dat ik van de baan af kom. Eenmaal naast het asfalt zakte ik van de pijn op de grond en wees de hulptroepen op mijn linkerhand en rechterknie. Ik mocht nu ook niet meer staan en werd meegenomen op de brancard. Bij het medical center werd ik goed geholpen en nagekeken. De ergste pijn leek al wat minder en ik voelde me eigenlijk best oké. Ik was blij met de 7sec verbetering ten opzichte van vorig jaar en dat ik ondanks deze valpartij niets ernstigs heb. De arts zei dat ik naar het ziekenhuis moest voor een foto van mijn hand, want mijn duim kon nog wel eens gebroken zijn. Arnold en Astrid reden met mij mee naar het ziekenhuis in Arras. René moest ondertussen zijn 2e kwalificatie rijden en ik hoopte stiekem dat ik groen licht zou krijgen en dat ik de 2e kwalificatie ook kon starten met wat pijnstillers. Tegelijkertijd hoopte ik dat René zich niet te druk maakte en gewoon een goede kwalificatie kon neerzetten. Helaas duurde het allemaal maar lang in het ziekenhuis en ondanks dat er verteld werd dat mijn duim niet gebroken maar gekneusd was, en er met mijn knie niets ernstigs was, kreeg een infuus, bloedtests, werd ik volgepakt met elektronische plakkers en moest ik door een scan. Ik spreek geen Frans en zij bijna geen Engels of Duits, dus het voelde als een vreemde horrorfilm in dat ziekenhuis, heel bijzonder allemaal. De scan heb ik dan ook overgeslagen. Hop, weer terug naar ons leuke team! Q2 werd dus niks meer maar ik denk ook niet dat ik die had kunnen rijden gezien de pijn aan mijn duim en knie. Ik voelde me lichamelijk als een oud dametje. Maar toch nog steeds mega blij met mijn tijd en hoe goed het ging. Dus ondanks de pijn, zat ik erbij met een glimlach. Er werd mij ook verteld dat ik me niet gekwalificeerd had, dus ik ging er vanuit dat ik zondag niet kon starten aan de races. Tja, jammer, maar het is wat het is. Er is weer progressie en nu gelijk al in dit beginstadium geeft me dat al wel vertrouwen. Uiteindelijk bleek dat er verkeerd gekeken was en dat ik dus wel gekwalificeerd was en dus mocht racen. Ik voelde nu nog meer blijdschap, gaaaafff. Het was toch gewoon gelukt. Hoe vet! Maar of ik kon rijden? Geen idee, ik wilde dat zondagochtend beslissen, op mijn eigen gevoel. Én, de motor moest er natuurlijk ook klaar voor zijn. Gelukkig viel de schade mee en heeft het team de boel weer opgelapt. Met dat extra beetje groene ductape zag je er immers bijna niks meer van. Race 1Ja. Mijn duim zag er nog dikker en blauwer uit en was nog echt wel pijnlijk. Ook strompelde ik nog wat met mijn knie. Maar ik wilde toch gaan racen. Gewoon proberen. Geen idee of het lukt. Misschien gewoon kijken of ik het uit kan rijden. Dus het ging gebeuren. Ik ging met spanning in mijn lijf naar de paddock, wel met mijn oude pak aan vanwege de beschadiging aan mijn maatpak. De verkenningstronde en warming up zat ik al te bijten op m'n tanden. Auw. Niet fijn dit. Maar adrenaline is vaak wel een top medicijn, dus wie weet.. Ondanks dat ik q2 niet gereden heb, startte ik niet als laatste. En de start was niet slecht, maar bocht 1 was wel een dingetje. Ik reed als laatste de bocht door. Prima, dacht ik, gewoon proberen bij te blijven. Maar de pijn ging niet weg. Mijn knie zat zo bekneld in het pak dat ik me haast niet kon bewegen. Na een paar rondjes voor de brug zag ik dat de laptimer lostrilde wat voor afleiding zorgde en uiteindelijk vloog hij er daar af. De aansluiting op de groep verloor ik ook. Met nummer 1 in mijn ooghoek besloot te stoppen. Ik stopte met een goed gevoel. Het was oké zo. Ik heb het geprobeerd en ben bij mezelf gebleven door deze keuzes te maken. Er zaten nog wat rondetijden bij dat ik 1 seconde langzamer was dan de kwalificatie, en dat zonder weinig te verzitten op de motor. Dat viel me eigenlijk best mee nog. De motor werd door het team voor de tent gezet en de transponder eraf gehaald. Zo, dat was het dan, werd er gezegd. En ik dacht, hoelaat is race 2 eigenlijk? Ik wilde de optie openhouden om eventueel race 2 ook gewoon te proberen. Daar werd wat verbaasd op gereageerd, mooi vond ik dat. Ik moest lachen. Ik wilde het namelijk nog niet opgeven, daar is dit avontuur te mooi voor. En het weer was beter, de temperatuur goed. Dus misschien was de pijn dan ook wel minder aanwezig? Race 2Jahoor. We het proberen het gewoon nog een keer. Ik stop gewoon als het niet gaat, dan leg ik me daarbij neer. Ik was door deze instelling ook niet echt gespannen meer. Mijn maatpak van DeMoPro weer aangetrokken ivm de betere pasvorm en ruimte bij de knieën met ook hier een stukje ductape en gaan! Maar ook nu, merkte ik snel dat deze race zwaar zou worden. Mijn start was goed. Bocht 1 nog steeds waardeloos maar de andere bochten gingen redelijk. Het verplaatsen op de motor was nog steeds erg moeilijk  en pijnlijk. Dit keer kreeg ik voornamelijk veel last van mijn hand. Ik had bijna de kracht niet meer om te koppelen. Alle bochten reed ik daardoor bijna in de 3e versnelling, puur om niet te hoeven knijpen met links. Maar ook de druk van het stuur op mijn duim tijdens het aanremmen werd me teveel. Het ging echt niet. Stoppen. Ik had hulp nodig om van de motor af te komen en het deed pijn, maar ik lachte nog steeds. Wat een gedoe. Wat een ervaring. Ik heb 't toch gedaan. Waarom ook balen nu, nee, ik baal eigenlijk helemaal niet. René heeft topwedstrijden gereden, ik heb gedaan wat ik kon, we hebben een enorm leuk team en gezellige mensen om ons heen. Alleen maar positief. Dus ik zag geen reden om chagrijnig te zijn. En nu nog steeds niet terwijl ik dit ellenlange verhaal schrijf. Nee, ik vond het een geweldig mooi weekend. Bedankt allemaal voor de gezelligheid, de hulp en leuke en opbeurende en belangstellende berichtjes. Het gaat goed, ik ben oké. De pijntjes zullen vanzelf wel overgaan en ik heb zin in Hengelo!! Sponsoren en clubleden : Bedankt dat we dit voor een tweede jaar kunnen en mogen doen dankzij jullie. Ongelooflijk mooi 🥳

Na een goede KNMV testdag op Assen 4 april waar we sneller waren als vorig jaar reisden we vrijdag af naar het Franse Croix en Ternois.

Tijdens onze winterpresentatie is door onze “teammanager” Arnold de Roo een toelichting gegeven op de plannen voor 2023.

Beetje laat misschien, dit verslag, maar ik moet eerlijk zeggen dat ik er niet zoveel zin in had om het te schrijven. Niet omdat het niet goed ging hoor, maar omdat het als een definitief einde voelt. Want ja, het seizoen zit er al op (veel te vroeg!!).

Foto: Ben Haarhuis 

Benelux Trophy SSP

CHIMAY!

Foto's : Henk Mannes