Beetje laat misschien, dit verslag, maar ik moet eerlijk zeggen dat ik er niet zoveel zin in had om het te schrijven. Niet omdat het niet goed ging hoor, maar omdat het als een definitief einde voelt. Want ja, het seizoen zit er al op (veel te vroeg!!).
Maar Ecuyers, wat zijn het toch een bult kilometers die we moeten afleggen om er te komen voor een weekendje. Dik 8 uur rijden, bizar eigenlijk, maar o zo waard.. Vorig jaar waren we er voor het eerst en toen hebben we 3 dagen vrij kunnen rijden. Geweldige baan, veel rijtijd (6 sessies per dag!). Dit was daarom ook echt wel iets waar ik naar uit keek. Niet dat ik hoog zou scoren zit laatste raceweekend met de Fastest Lap Challenge wat nog meetelde voor punten in het kampioenschap, maar ik wilde natuurlijk wel kijken of ik weer een beetje met de mannen mee kon komen.
De eerste sessie op zaterdag was wel echt weer ontzettend wennen. De Layout kende ik nog wel maar de lijnen, rempunten, alles moest ik nog even opnieuw uitvinden. Vorig jaar reed ik met de zxr400, dus dat rijdt ook nog wel anders dan de CB..
2.13, dit was mijn eerste tijd van deze zaterdag die geklokt is tot er een rode vlag kwam. Er was helaas een vervelende crash geweest, wat veel tijd in beslag genomen heeft en waardoor de tweede sessie ook uitviel. De 3e sessie mochten we weer van start en dat werd een 2.09. Na de lange pauze was het weer opnieuw inkomen en kwam ik uit op een 2.05. Sessie 5 bestond maar uit twee rondjes vanwege een rode vlag, volgens mij werd dit een 2.08 en sessie 6 pakte ik nog een 2.04. Nu denk je misschien alleen maar tijden te lezen van zaterdag zonder een verhaaltje erbij van hoe ik op de motor zat, hoe het voelde, hoe ik je hierin meeneem.. Maar dat klopt, zoals ik het zojuist omschreven heb, zo voelde het eigenlijk ook. Vlak. Hoewel ik me voorgenomen had om alles te zien als een 'gewone' circuitdag en te genieten van de dag en het rijden, bleek het uiteindelijk toch anders te zijn geworden. Ik was alleen maar bezig met de tijden, met het kritisch naar mezelf kijken en commentaar op mezelf hebben bij iedere bocht (en dat zijn er nogal wat) en ik heb eigenlijk ook best weinig gelachen en ontspanning gezocht die dag. Zo vreemd eigenlijk! Ik was wel tevreden met de verbeteringen iedere sessie maar ik hoor mezelf nog zo praten 'dit moet anders, dit gaat niet goed, etc'. Aan het einde van de middag heeft René me er ook op aangesproken en hebben we het er uitgebreid over gehad, dat ik moet rijden vanuit de rust en in de pauzes ook niet steeds aan het rijden moet denken.. Zondag heb ik geprobeerd dit anders te gaan doen..
Sessie 1. Het was nog aardig fris en ik heb voor mezelf rustig opgestart. 2.09, daar begon ik mee. Sessie 2 werd een 2.05. Ik was niet erg tevreden, de andere jongens waren een stuk sneller al deze sessie en voor mijn gevoel zat ik niet lekker op de motor in de linkerbochten. René gaf me daarin wat tips qua houding en dat ik mezelf waarschijnlijk vastzet waardoor ik weinig bewegingsvrijheid heb en mezelf hierdoor beperk. Daar heb ik vervolgens de focus op gelegd en wilde verder niet teveel bezig zijn met 'wat ik allemaal nog kan verbeteren iedere bocht'. Nee Heidi, lach eens terwijl je rijdt. Klinkt gek Maar dat helpt wel, haha. Sessie 3 ging echt heerlijk, wat was dit lekker. Ik zat veel beter op de motor en hoorde voorafgaand nog van wat mensen dat ze weinig remmen, dus ook dat gelijk toegepast. fantastische battles gehad, slipstream gepakt en BAM (zo'n grote vuurbal Jonguh! Ohnee das wat anders.. 🤪) maar de 2.02 kwam meer in de richting. Ik had trouwens een persoonlijk doel gesteld, dat ik de 2.00 wilde pakken dit weekend, dus ik was er bijna... Ik hoopte dat ik dit gevoel door kon zetten na de lange pauze van 2 uur (!) maar de 4e sessie zat ik toch weer op een 2.04. Na zo'n lange rustpauze kak ik toch weer in, maargoed nog 2 sessies te gaan..
Sessie 5. Als deze sessie niet lekker gaat, dan skip ik de laatste. Zo stond ik er in. We hadden in de lange pauze zo goed als alles alweer ingepakt zodat we snel weer op huis aan konden, want hey, maandag moest er gewoon weer gewerkt worden hoor.. Dus vandaar ook deze instelling. Maar, het was weer fantastisch mooi. Ooh wat voelde het goed. Ik ben toch wel dol op dit circuit. De 2.01 bevestigde dit. De laatste sessie ging ik dus echt nog wel doen en ik hoopte zo op het behalen van mijn doel, maar na een aantal mooie rondes met wat mooie gevechten en inhaalacties was ik uiteindelijk blij met het zien van de finishvlag. De moeheid kwam opzetten, maar het was wel een super gave sessie. Mijn doel heb ik op een kleine halve seconde niet gehaald, maar ik heb wel vrij constant gereden en een aantal keren de 2.01 in deze sessie aangetikt. Blij. Het was goed zo, meer zat er voor nu niet in maar ik heb genoten, en dat is toch echt wel het belangrijkste.
Dus, het zit erop! Maar, ik heb echt een super tof seizoen gehad. De eerste keer racen, mijn eerste race jaar. En hoe dit allemaal verlopen is, ongelooflijk. Van het niet kunnen kwalificeren omdat ik gewoon te langzaam was, tot een mooi behaalde plek in het kampioenschap met toch wat leuk verzamelde punten. (zie hieronder!!) Van een groepje mensen bij elkaar die we niet of nauwelijks kennen, tot een raceteam echt wat voelt als familie. En dan nog onze familie en vrienden, sponsoren en iedereen die ons gesteund heeft, ik blijf het zo ontzettend bijzonder vinden wat jullie allemaal voor ons doen en gedaan hebben. Zonder jullie, hadden wij dit als man en vrouw, als gezin, als RacingteamBosma nooit kunnen doen! Echt, duizend maal dank. En niet te vergeten, de organisatie van de CB500 trophy en alle mede CB-coureurs: bedankt voor jullie warme ontvangst en steun en fijne tijd op en naast de baan. Op naar 2023 ❣️
Reactie plaatsen
Reacties