Zo dan, daar zijn we dan, eindelijk mogen we weer raceeeen! Gek eigenlijk dat de pauze tussen Hengelo Varsselring en het volgende moment dat je weer het circuit op mag voor je gevoel zo mega lang duurt, terwijl we vorig jaar 'alleen maar' wat circuitdagen her en der gereden hebben. Nou moet ik zeggen dat toen ik deze ochtend wakker werd in onze fijne caravan en wat regendruppels hoorde vallen en de wind hoorde, ik wel dacht: 'tuurlijk, wij zijn ook weer in Assen..'. Dus ik zag 't even wat somber in, maar eenmaal weer aftellend naar de eerste Q1 begon 't echt wel weer te kriebelen. Ik had er toch wel naar uitgekeken om weer een keertje op de ZXR400 te rijden, die alweer ruim een half jaar heeft stilgestaan. En dan nu de eerste race in de Japan Legends klasse die CRT organiseert onder de vlag van IDC, is wel iets bijzonders. En deze motor, dat is toch wel mijn lievelingetje. De fun die je daarmee hebt is ongekend. Zo wendbaar, zo vertrouwd. Maar zou ik datzelfde gevoel na zo'n lange tijd nu ook weer ervaren, of ben ik 't allemaal verleerd..
Q1
De baan was droog, de wind goed aanwezig maar dat hebben we wel eens erger gehad dus gaan met die banaan! Direct in de eerste ronde bij het uitgaan van de strubben dacht ik, wat is dit weer fijn! Het voelde ook heel snel weer vertrouwd. Ik was wel enorm zoekende naar de versnellingen, want inmiddels zit je al wat meer in dat ritme van de CB en dit is dan toch wel weer wat anders. De bochten uit zat ik vaak in een verkeerde versnelling, dus daar kwam ik niet vlot uit. Erik Blokzijl kwam me uiteindelijk voorbij maar ik wilde hem niet laten gaan. De afstand werd eerst wat groter in het achterveld van het circuit maar in het voorveld liep ik weer op hem in. Ik sloot deze kwalificatie dan ook met een grote tevredenheid af. Het ging naar mijn gevoel echt super goed zo voor de eerste keer en dat had ik niet verwacht. Misschien schat ik mezelf ook niet altijd even hoog in.. Maaaaarr met een 2.12 had ik me als 10e gekwalificeerd en daarmee was ik ontzettend blij!
Q2
Oké mogen we al? Ik kon niet wachten. Ik wilde kijken of ik nog soepeler kon rijden en mn tijd kon verbeteren. Aan de motor hoefde niets aangepast te worden in ieder geval, die rijdt als een zonnetje. Genieten, dat ga ik in ieder geval doen! Dus daar gingen we weer. Ik zat al snel in dezelfde flow als in q1. Dit keer zat ik een stuk beter in m'n schakelmomenten en in de juiste versnellingen, maar nu bleef ik te twijfelachtig achter andere rijders hangen. Ik durfde niet goed een inhaalmoment uit te kiezen. Snellere rijders kwamen me dan ook makkelijk voorbij en ook m'n voorgangers, dus ik moest nu ook echt wel wat gaan doen als ik een snellere tijd neer wilde zetten. Na te lang wachten, ben ik uiteindelijk ook gaan inhalen en reed ik ook direct een stuk sneller. Ondertussen zag ik bij de ramshoek een gele vlag, maar ik heb gewoon mijn ding gedaan en bleef goed deze snelle bocht doorkijken. Op de laptimer zag ik een 2.10 voorbij komen, ook hier was ik blij mee, maar als ik wat meer lef getoond had, viel hier nog wel meer uit te halen. Verbetering van m'n pr op deze motor op Assen bleef uit. Toch was ik tevreden, want ik had heerlijk gereden. Ik reed terug richting ons kamp en toonde m'n blijdschap naar het team en de mensen die me op stonden te wachten. Wat me direct opviel, was dat ik blij was, maar zij er somber bij stonden. 'Fijn dat je goed gereden hebt meid', zei m'n moeder. Nu maar even afwachten hoe het met René is'. 'Hoe het met René is? Hoezo? Was hij dat met die gele vlag?' vroeg ik. En ja dus.. Ik had het helemaal niet meegekregen wie er gevallen was daar, ik heb er bewust niet op gelet. En ga er eigenlijk ook niet vanuit dat René dat dan kan zijn. Maar gelukkig hoorde ik daarna snel dat hij ter been was en voor een check up moest. Even later kwam hij dan ook wel, met de motor die er behoorlijk gehavend uit zag. Maar René is er goed vanaf gekomen dus dat was een hele geruststelling, al was het natuurlijk wel ontzettend balen.
Race!!!!
Oef, wat was ik weer zenuwachtig. Ik zie toch stiekem steeds weer een beetje tegen die start op. Ik ben daar nog niet al te best in, en als je achteraan start in de cb500trophy cup is dat iets meer op safe dan als je hier ineens in het middenveld mag starten. Ik vond 't doodeng. En het werd dus ook een fiasco want ik schopte 'm in neutraal en verloor veel plekken. Ik zuchtte hardop en dacht tja, één manier om wat plekjes goed te maken is er goed voor te gaan zitten. Bij het uitkomen van de haarbocht pakte ik twee plekken terug en kreeg hierdoor gelijk een bult vertrouwen. Je zag iedereen in het veld strijden. Ik smulde ervan. Ik zat achterin een mooi groepje die ik goed bij kon houden. Na een aantal ronden haalde ik op de veenslang de rijder voor me in, maar die remde mij er vervolgens weer uit bij aanremmen voor de ruskenhoek. Ik moest lachen, ik vond dat wel gaaf, een uitdaging. Ik weet niet meer waar precies, maar uiteindelijk heb ik het aangedurfd om er ook weer voorbij te gaan. We bleven allemaal mooi bij elkaar en wisselden tussendoor van plekken. Bij start finish zat ik in de dubbele slipstream van twee rijders en dit gaf zo'n kick. Ik haalde ze allebei in en zag de haarbocht op me afkomen. Kom op Heidi, dit lukt je. En ik kwam goed de bocht door en bleef ze voor. Nog eentje te gaan dacht ik, erop af! We hadden redelijk dezelfde snelheid maar compleet andere lijnen, maar ik kwam dichterbij. Ik zat er vlak achter bij de geert timmer bocht maar zat in de verkeerde versnelling, dus ik kwam er te traag uit en zag de finish vlag. Maar ik was zooo blij. Geen flauw idee op welke plaats ik geëindigd was op dat moment maar DIT was voor het eerst het ultieme race gevoel. Continue battelen, strijden. Ge-wel-dig. Jammer dat het er alweer op zat, ik wilde nog wel even door, of nog een race dag erbij achteraan, haha. Ik kwam de baan af en Frank liet weten dat ik richting podium moest rijden want René was 3e geworden. Ik was vol ongeloof. Nog aan het beseffen wat ik zelf zojuist had gedaan en tegelijkertijd aan het verwerken dat René na de crash op podium weet te eindigen. Bizar. Emotioneel. Fantastisch. Meer woorden heb ik er niet voor. Wederom een racedag waar alles in zit. Ohja, ik ben als 12e geëindigd met een lage 2.09 dus happy!! Veel geleerd en hopelijk kan ik deze feeling meenemen in het kampioenschap van de cb500trophy!
Mensen, sponsoren, iedereen: ik vind jullie top. Ik ben iedereen zo dankbaar. Het geweldige team, familie, alle leuke mensen die ons komen opzoeken, alle mooie reacties die we steeds krijgen. Ik vind het heel bijzonder. En voel me gelukkig om de racerij te kunnen en mogen meemaken met mijn man, mijn René, en in het bijzijn van onze lieve kinderen die zich ook nu weer goed vermaakt hebben. Ik geniet nog steeds na ❤️
En we kijken weer uit naar het volgende spektakel! >> demo Tubbergen op tweede Pinksterdag! Tot dannn!!
Reactie plaatsen
Reacties