Vrijdag, eerste kwalificatie
De eerste kwalificatie, wederom op een voor mij nieuwe baan (en wat voor één!). En wat was dit een moeilijke zeg. Voor mijn gevoel reed ik door een rollercoaster. Omhoog, omlaag, links, rechts, chicanes.. Ik vond het heel lastig om m'n weg te vinden want het asfalt gaat alle kanten op en af en ook blinde bochten. We waren nog maar net onze eerste meters aan het maken en toen, rode vlag. Oké, euhh waar moet ik de baan verlaten eigenlijk? Ik heb nog niet gelet op de pitstraat en er werd ons verteld dat als we afgevlagd zouden worden, we in het begin van de baan ergens eraf moesten? Euuhh.. Ik zag nog wat rijders ergens voor me maar later verdwenen ze en voelde me heel erg alleen en verdwaald. Toen zag ik ineens een inrit, eigenlijk was ik er al voorbij, maar ik besloot toch om over de curbes te gaan en hopelijk zat ik goed.. En ja gelukkig, ik kon gelijk doorrijden voor de herstart. Wat kan ik ook knullig zijn soms.. Maargoed, ik was blij dat het me lukte om me al wel voor de races te kunnen kwalificeren met 2.40 min binnen de korte rijtijd van 5 rondjes die we op snelheid konden rijden. Meer was er ook niet uit te halen, het was te kort om te kunnen wennen. In de avond zijn we met de fiets nog de baan op gegaan en heb ik met René nog lang onboard filmpjes gekeken en geprobeerd de layout in m'n hoofd te stampen.
Zaterdag, tweede kwalificatie
Ik kwam vrijdag terug van de baan met een slaapbeen. We hadden de hoge zit in combinatie met de clipons nog niet geprobeerd, dus besloten we om dit eens te proberen. Dat bleek een verkeerde keuze. ik merkte direct al dat ik hierdoor teveel op m'n armen steunde en dat dit veel kracht kostte (en ik ben nou eenmaal niet zo gespierd 😂). Ik werd snel moe en kon er helaas niet meer uitpersen dan een 2.37. Voor mezelf had ik een snellere tijd willen neerzetten, maar toch was ik ook wel tevreden met deze verbetering en was ik ook blij dat de studie van de baan me ook geholpen heeft. Vergeleken met de andere CB's zat ik qua tijd nu ook in de buurt, dus dat gaf me vertrouwen!
Zaterdag, race 1
Het is zover! We stonden er allemaal klaar voor in de brandende zon, maar de start had 15 min vertraging vanwege een herstart na rode vlag in de klasse voor ons. Ik nam nog even plaats in de schaduw met m'n gat op de grond. Wachten duurt dan lang, spanning bouwt zich op.. Leuk altijd dat een aantal 'CB collega's' iedereen langsgaat om succes en plezier te wensen, vind ik super attent! En jahoor, sighting lap en opstellen. De lampen gaan aan.... Uit.. Gas! M'n start was voor het eerst echt goed, ik durfde alleen niet gelijk in de eerste bocht me tussen de mierenhoop te wurmen. Goed eigenlijk dat ik dat niet gedaan heb achteraf, want ik kwam ook totaal niet fatsoenlijk die bocht door. Ik kon namelijk heel moeilijk terugschakelen, het lukte gewoon haast niet. Waarom krijg ik 'm d'r niet in?! Dat probleem is dus ontstaan na het terugwisselen naar de lage zit en het opnieuw instellen van de schakelpook. Ik kwam niet verder dan de 3/4 versnelling. Dus het veld reed bij me weg.. Shit, ik moet die aansluiting houden! Oké, schakel ik te lui, doe ik iets verkeerd, wat kan ik doen? Ik bleef verschillende dingen proberen maar het terugschakelen bleef een probleem. Eén optie dus, goed de gang erin zien te houden zodat de motor zoveel mogelijk blijft trekken, dat is de enige optie met deze hoogteverschillen. Ik had de rijder voor me nog steeds in het vizier. Die mag me niet ontglippen, dacht ik. En ik kwam steeds dichterbij, hield een hogere bochtensnelheid aan waar het kon (maar foei wat voelde dit spannend en wat moest ik hieraan wennen. Das wel effe wat anders dan kartbaan Pottendijk). Maar het ging super goed! Op sommige stukken verloor ik weer tijd, maar dat maakte ik op andere stukken weer goed. Dit voelde een beetje als racen tegen mezelf nu ik eindelijk echt gevoel had met de CB, ondanks dat het schakelen nu een probleem vormde. Knop om en door, gas erop en gaan! En het voelde heerlijk, zo goed heb ik nog niet gereden met de CB. Ik kwam met een dikke smile terug en hoorde dat ik nu qua tijden met een aantal jongens mee zou kunnen rijden achterin het veld.Happy met de 2.34.4 🥳
Zondag, race 2
Ik kon uitslapen zondag! Lekker ontbeten in de zon, heerlijk rustig opstarten. Ik had zin in race 2. Het probleem met het schakelpookje zou nu opgelost moeten zijn dus ik hield me voor om hetzelfde te gaan doen als de eerste race. Gewoon lekker rijden, aanpikken en misschien zit er zelfs meer in. Kort na de middag was het dan eindelijk weer zover. We stelden ons op voor de start en.. Fuckkk, dikke wheelie!! Doodeng voor iemand die nog nooit een wheelie gedaan had (gewoon 2 wielen op de grond voor mij graag!). Poeeeh, ik schudde m'n hoofd en had weinig tijd om hiervan bij te komen want ik moest door, ze mogen niet weer bij me wegrijden. Ik schrik niet snel hoor, ook niet als die snelle twins voorbij schieten op welke manier dan ook, maar die wheelie vond ik echt 10x niks. Bocht 1 'a la mierenhoop' ging dus ook gelijk vrij belabberd, maar ik herpakte me. Dat dacht ik tenminste, want bij het uitkomen van een rechterbocht naar boven toe vloog de versnelling eruit (te lui geschakeld denk ik) en trapte ik 'm daarna in een verkeerde versnelling waardoor ik compleet het vermogen verloor en langzaam richting de Schumacher bocht (weet niet of die echt zo heet, maar er staat zo'n bord daaro) reed wat flink naar boven klimt. Dus wederom was ik de aansluiting kwijt op de groep. Lekker bezig Heidi, nu kun je weer hard werken om er naartoe te rijden. Maar dat kan ik, de vorige race liep ik ook in.. En ook nu lukte het. Ondanks dat het schakelprobleem van race 1 nu verholpen moest zijn, merkte ik nog steeds dat het nog niet helemaal zo goed ging als bij de kwalificaties waar ik niets geen last had van moeizaam terugschakelen. Boeiend, we doen het ermee! Ik zat uiteindelijk op het achterwiel van mijn voorganger en was sneller in de bochten. In de laatste bocht voor startfinish heb ik het aangedurfd om hem voorbij te gaan, wat een kick gaf dit. Jammer genoeg was dit geen CB en kwam hij me door een hogere topsnelheid weer voorbij op het rechte stuk. Bij de tweede bocht zat ik er vervolgens weer dicht op. Bij dezelfde bocht als de vorige x mijn schakelfout was, daar twijfelde ik nu teveel of ik zou inhalen of niet waardoor ik te hard op m'n voorganger inliep en de bocht bijna mistte. Ik moest flink op de rem, moest de bocht nu toch echt wel insturen maar bij het uitkomen kwam de grindbak dichtbij en deze was onvermijdelijk. Shit, dit was het dan, dacht ik. Ik probeerde de motor uit de hellingshoek te krijgen en ging crossend de grindbak door. Ik moest op dat moment enorm om mezelf lachen. Flinke fout gemaakt, bang dat t nu over zou zijn en toch kom ik ook hier weer uit. Ik vervolgde de weg op het asfalt met een zucht van opluchting en dacht, zo, dat hebben we ook eens meegemaakt. En doooor! Dus weer was ik de aansluiting kwijt, er was een flink gat ontstaan, maar voelde me zelfverzekerd en bleef doorgaan tot de geblokte vlag verscheen. Ondanks de fouten was ik best trots op mezelf. Ik kreeg meer vertrouwen in mezelf. Ik kwam ook nu weer vrolijk de baan af en vertelde het team wat er allemaal gebeurd was. Ze waren trots. Wat fijn om zulke mensen om me heen te hebben, om zo 'thuis te komen' . Met 2.34.2 sloot ik de dag af. Tevreden!! Wat een weekend, alles zat erin. Veel geleerd. En bedankt team en iedereen om ons heen die erbij waren en ons weekend nog mooier gemaakt hebben!! En jij, mijn lieve man René, het is zo fijn dat we dit samen kunnen beleven met ons gezin. Trots op jou, en dankbaar! ❤️ Ik kijk al uit naar Chimay, maar eerst gaan we trainen op Assen 7 juli aanstaande. Tot de volgende keer!! 💚
Reactie plaatsen
Reacties