Verslag Heidi / Chimay 23-24 juli '22

René heeft vrijdag de hele dag moeten werken dus we konden pas vrij laat vertrekken richting Chimay. Ik schat dat we er uiteindelijk rond 21.30u waren en we waren perplex. We hadden ons huiswerk niet zo goed gedaan en hadden niet verwacht dat het zo'n mega happening zou zijn. Een stratencircuit met slecht asfalt wisten we, maar jemig, wat groot is 't hier! En wat een volk!! Oh en rijden we nu op de baan? Ja dus..

Arnold, Frank en Jarno waren er natuurlijk allang en hadden alles al klaargezet en geregeld. We hoefden alleen nog maar ons huisje op wielen erbij te zetten en klaar is kees. Geweldig team hebben we toch. Motoren al gekeurd en al. Nog even wat drinken samen en daarna gelijk naar bed, René had namelijk zijn eerste kwalificatie al om 08.00u...

Zaterdag Q1:

Om half 11 was mijn eerste kwalificatie. Het was alweer lang geleden dat ik me zo gespannen voelde voordat ik zou gaan rijden. Weer een onbekende baan en dit keer een tricky stratencircuit. En wat hebben we slecht geslapen met al die herrie van die lui die het blijkbaar helemaal geweldig vinden om hun tweewielers in de begrenzers te laten lopen midden in de nacht.. Daarbij ging ik er vanuit dat ik enkel de zaterdag zou rijden, omdat ik de kans groot achtte om me niet te kunnen kwalificeren voor de races op zondag. Er waren 47 inschrijvingen en er mochten 40 rijders door naar de races. Dus ookal had ik de marge van 115% van het gemiddelde van de eerste drie coureurs gered, dan nog moest ik niet bij de laatste 7 zitten, want dan was het alsnog einde verhaal. (ik heb dus ook serieus overwogen om me gewoon uit te laten schrijven, ik zag 't niet meer zitten..).

Maargoed, we zijn er nu toch dus laten we gewoon lekker rijden en er van genieten zaterdag! M'n nieuwe leren pak aan en de altijd vrolijke Henk Mannes nam de tijd om nog wat mooie foto's te maken van mij in m'n pakkie, die nu helemaal matcht met de groene Honda. Jarno neemt de moto mee en ik loop rustig naar de grid, even in m'n eigen bubbel. Ik ging van start en ik probeerde rustig te kijken naar de bochten, het asfalt, lijnen. Het tempo ging omhoog en ik dacht bij mezelf pfoeehh, wat is dit eng. En ik besefte me direct dat ik deze gedachte nog niet eerder had gehad tijdens het rijden. ENG! Ik wist even niet of ik dit nou wel zo leuk vond. De rode vlag (wat je nooit wilt of iemand gunt natuurlijk) kwam voor mij op een gunstig moment. We moesten de pitstraat weer in tot de baan weer vrij was voor de herstart. Bandenwarmers er weer onder en even rust in de kop. Ik kon aan het team zien dat ze me wat ongerust aankeken en aan me merkten dat ik niet zo vrolijk was. Ze praatten me moed in en als ik het niet zag zitten, gewoon stoppen. Maar ik geef niet zo snel op, ik probeer het gewoon nog een keer en kijk of ik in de flow kan komen. Met een tijd van 2.10 kon ik heel erg tevreden zijn, dat zou plaats 40 betekenen, wat weer betekent dat ik zou mogen racen. Maar we hebben natuurlijk eerst nog de q2..

Zaterdag Q2:

Wat een lange zit is dat dan weer als je in de namiddag pas weer mag rijden. Je wilt het liefst eerder van start, omdat je dat gevoel wilt hebben van na de rode vlag bij de Q1. In mijn hoofd probeerde ik gewoon te denken dat dit ook het verlengde van die eerste kwalificatie zou zijn. En dit ging zo lekker, ik kwam helemaal weer in dat gevoel. Of het genoeg was voor een goede tijd, wist ik niet. Maar het lukte om in te halen en de lastige chicanes met al die hobbels en bobbels gingen steeds beter. Ik zag ook het enthousiasme van het team langs de pitmuur staan. Met vuisten, duimen omhoog, haha zou dat betekenen dat het goed gaat? Daar was de finish vlag. Nog even genieten van de lamme arm die je krijgt van het gezwaai naar het publiek. Rijen dik en iedereen klapt en zwaait. Hoe gaaf is dat. Prachtig, ik nam het allemaal goed in me op en lachte van oor tot oor. Eenmaal de pitstraat in zag ik René zwaaien, Jarno met zijn armen in de lucht en Frank met het pitbord. Lees ik dat nou goed? 2.08.3, plek 39? Wat? Huh? Dat kan toch niet, riep ik. Ik geloofde het niet. Ik zat er gewoon bij!! En ook nog eens niet als laatste, whaaaa! Daar drinken we een Chimay biertje op!!

Zondag, Race 1:

Jaaaa It's racedaaaay! Wat het resultaat ook moge zijn, ik doe gewoon mee! Ik stond zingend op en was als eerste (van ons gezinnetje) uit bed gestapt. Mooi, het gaat beginnen! Ja, tikkeltje gezonde spanning was zeker wel aanwezig. Vooral vanwege de start. Mijn start is nog altijd bar en barslecht. Ik ben te voorzichtig denk ik. Maar ach, we proberen het gewoon weer! Graag zonder wheelie.. Das niet aan mij besteed. Onze lieve kids gaven me weer een dikke pakkerd en zeiden dat ik m'n best moest doen (op het podium komen, jahaa in m'n dromen) en dat ik de liefste mama ben van de hele wereld (*smelt*). En in de grid had ik m'n eigen vent bij me met de paraplu om me een beetje in de schaduw te houden. Dus, sightseeing lap en warming op Lap en dan gaat het beginnen. Bij de warming-up Lap stond ik niet goed in 't vakje, dat moet ik straks wel even anders doen.. En dan is het zover. Rode vlag, lampen aan, uit, gas! Nouja.. gas.. Het veld trekt bij me weg, maar bij de eerste bocht kom ik er weer bij omdat het nogal druk is met 40 man tegelijk. Timo en ik reden het lange stuk na de eerste bocht strak naast elkaar. Ik zag hem opzij kijken. Maar wie gaat er het laatste remmen..ik zit wel aan de juiste kant.. Fuck ik ga nu toch echt wel remmen! Timo vliegt de chicane door en ik er strak achteraan. Als ik hier de aansluiting hou, kan ik er bij de volgende rechterbocht misschien gelijk weer voor gaan. Dat ging niet, hij reed een andere lijn dus ik zorgde dat ik links van hem zat, zodat ik misschien bij de volgende chicane gelijk links ervoor kon. En dat lukte, kickennn! Ik moest door, ik wilde in het ritme blijven en kijken of ik verder kon komen. Ik zag Eddy op de CB en iemand op een Suzuki. Ze waren steeds dicht bij elkaar en ik kroop er ook dicht op. Helaas verloor ik later de aansluiting met Eddy omdat hij de Suzuki voorbij ging en de Suzuki bij een chicane dusdanig afremde waardoor ik dat ook moest doen en te langzaam de chicane uitkwam. Ik kwam nog weer iets dichterbij, maar daar was ook alweer de geblokte vlag. Maar dit was een fantastische race. P9 van de CB's (p35 van de BTT), en weer mijn tijd verbeterd : 2.06.7 🥳 lekkerrrrrr! Op naar race 2 om 16u!

Race 2:

Vertraging. Er gebeurde zoveel die middag dat er vertraging op vertraging was. We zouden uiteindelijk om 17u starten dus we waren tijdig in de grid. Het was bloedheet met die 30 graden, volop zon en leren romper (zoals Arnold altijd zegt). En ook die 17u werd verlaat. Ik ging in de tent zitten en kreeg een flesje water aangeboden. Daar hebben we uiteindelijk nog ruim een uur gewacht omdat er weer valpartijen waren geweest. Ik schat dat we rond 18.30u konden starten (?). Maar het was dus erg laat. Ik voelde me desondanks wel rustig en de natte handdoek in m'n nek zorgde goed voor verkoeling. Maar het was een lange zit, ik kreeg al een beetje trek. Maar we mochten eindelijk starten.

De start was iets beter dan bij race 1 maar nog lang niet goed genoeg. Ik merkte ook dat mijn concentratie niet al te best was. Ik remde te laat bij een chicane en vloog over de curbes, wat goed ging maar wat niet helemaal de bedoeling was. Kom op Heidi, wakker blijven. Ik was inmiddels niet meer laatste maar ik kwam niet lekker in het ritme. Het ging niet vloeiend. Ik was niet eens aan het pushen maar ik maakte schakelfouten en hoe goed de chicanes eerst gingen, hoe beroerd pakte ik ze nu. Mn hoofd begon te koken, ik had het zo warm. Hoofdpijn kwam opzetten. Zal ik de pitstraat in gaan? Dit gaat echt niet zo lekker voor mijn gevoel. De snelste twins kwamen alweer voorbij (wat bij race 1 niet zo was) en ik dacht bij mezelf, kom op. Ik moet nog wel zwaaien naar al die mensen als de finish vlag is geweest. Dus ik probeerde een tandje minder te doen maar hoopte daarmee wel mijn positie te kunnen behouden. Dat lukte gelukkig. Er zat voor nu niet meer in en dat geeft niet, het was goed zo. Eenmaal terug bij de caravan heb ik even wat gedronken en gegeten, asperines erin en ben ik gaan liggen. daarna ging het alweer wat beter. Een 2.08 reed ik toch nog in race 2, ik dacht dat ik veel langzamer was dus dit viel me reuze mee. Volgens mij zat ik op p10 van de CB's en p34 van de BTT. Wat een lange dag was dit zeg. Iedereen was al de spullen aan het pakken maar ik moest echt nog even bijkomen. Wat een weekend, wat ging het goed en wat bizar eigenlijk om van mixed feelings over dit circuit te gaan naar dit resultaat.. Ik geloof het nog steeds niet dat het zo goed ging. Vetttttt! Ik ben blij en trots. En trots op ons team, wat hebben zij ook weer moeten zwoegen in deze warmte. Ik leef voorlopig nog even op deze roze (mwoaah doe maar een groene) wolk. Tegelijkertijd denk ik alweer aan Ecuyers, eind augustus. Zin in, dat is zo'n mooi baantje. Tot dan hé!!

Meer foto's zien? Check Galerij